Pamiętacie swoje dzieciństwo? Gdy głowy miałyście pełne marzeń i planów na przyszłość? Pamiętacie jak się przekrzykiwałyście JA ZOSTANĘ NAUCZYCIELKĄ, A JA PIOSENKARKĄ, A JA PODRÓŻNICZKĄ… piękne czasy! A dziś jak to wygląda? Co zostało z tamtych czasów? Jeśli któraś z Was powie, że jest tym kim od dziecka chciała być to pięknie!!! Brawo!!! Częściej pewnie jednak jest inaczej…

Znów odniosę się do mojego guru T. Harva Ekera, który w swojej książce pt. „Bogaty albo biedny po prostu różni mentalnie” pięknie opisuje to zjawisko. Gdy jesteśmy dziećmi nie boimy się odważnie marzyć, nic nas nie ogranicza, jesteśmy beztroskie i odważne. Snujemy plany o tym kim będziemy, gdzie będziemy mieszkać, jakim będziemy jeździć samochodem. Z biegiem lat zarówno system jak i wychowanie sprawiają, że zamiast dopasowywać zarobki do naszych marzeń, by sięgać po więcej sytuacja się odwraca… zaczynamy rezygnować z naszych marzeń, ograniczamy je do wysokości naszych zarobków, a z czasem przestajemy w ogóle to robić bo przecież i tak to staje się nierealne…Wielka szkoda!

Zachęcę Cię do zrobienia prostego ćwiczenia. Zegnij kartkę na pół. Po jednej stronie opisz to co dzisiaj robisz, czym się zajmujesz codziennie, co zabiera Ci większość Twojego czasu w ciągu dnia. Po drugiej wypisz to co lubiłaś robić jako dziecko, to co zawsze było Twoim marzeniem a z jakiegoś powodu zaniechałaś…. Zamknij oczy i oddaj się przez chwilę tym marzeniom…Jak się czujesz?

Pomyśl o tym co mogłabyś dziś zrobić dla siebie. Zastanów się jak byś chciała żeby wyglądało Twoje życie. Co musiałoby się wydarzyć żebyś mogła tego doświadczyć? Nie bój się marzyć! Marzenia powinny być siłą napędową żeby jednak więcej zarabiać, szkolić się i podnosić swoje umiejętności. Marzenia powinny dodawać nam odwagi żeby przekraczać granice, żeby poszerzać swoją strefę komfortu bo tylko wtedy się rozwijamy. Powinny być motorem napędowym naszego życia!